"Πες μου ένα παραμύθι...

με όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο"

Καθημερινή παράκληση, κομμάτι του βραδινού τελετουργικού, η αφήγηση ήταν η επιτομή όλων των παιχνιδιών και όλων των ηρώων, που δίνει στον κόσμο τον τόνο και το ρυθμό τους. Χωρίς παραμύθι, το κρεβάτι γίνεται τιμωρία και χωρίς ιστοριούλα ο ύπνος δυστροπεί παρελκυστικά.

Ποια ιστοριούλα, όμως, και πώς; Ποιο παραμύθι; Τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, που θα τους μιλήσει για την εγκατάλειψη; Τη Σταχτοπούτα ή τη Χιονάτη, που θα τα τρομάξει με το ενδεχόμενο του θανάτου; Τα ελληνικά λαϊκά παραμύθια, όπου οι μανάδες καταβροχθίζουν τα παιδιά τους ή τα κυνηγούν μέχρι να λιώσουν τα παπούτσια τους; 'Η μήπως ένα ανώδυνο, γλυκερό - παιδαγωγικό - αφήγημα, με καλές μανούλες, αγαθά λυκάκια, τρυφερούς δράκους, από εκείνα που γεννάνε πλήξη πρώτα στα παιδιά κι ύστερα στους μεγάλους;

Η μόνη προστασία που μπόρεσα να προσφέρω τότε στα παιδιά μου (και έως πρόσφατα στην καλή μου) είναι να τους επιτρέψω να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες της ζωής μέσα από την ασφάλεια της αγκαλιάς μου. Φυσικά, με ένα παραμύθι, με μια ιστορία, έστω και γραφτά...

ΥΓ. ♥ ♥ ♥ +♥