Εις την μετά πραγματικού ή συμβατικού ενδιαφέροντος ερώτησιν προς οιονδήποτε γνωστόν ή και φίλον «τι κάνεις;» η πιθανωτέρα των απαντήσεων είναι «τρέχω». Παλαιότερον ίσχυε η απάντησις «καλά», αντικατασταθείσα εν καιρώ υπό του «ας τα λέμε καλά», ενώ τώρα διανύομεν την περίοδον του «τρέχω».
Προσφάτως προσετέθην, φευ!, και εγώ εις την συνομοταξίαν των αποκρινομένων «τρέχω», ουδαμώς εκ μιμητισμού, αντιθέτως αποδεχόμενος πλήρως την έννοιαν του εν λόγω ρήματος. Ανέκαθεν έτρεχον, αναμφιρρήτως, ωστόσο, η παρούσα αίσθησις είναι αυτή του σημειωτόν τροχάδην, ενώ παλαιότερον υπερίσχυε αυτή της προσδοκίας αφίξεως εις μακράν κείμενον κυριολεκτικόν ή και ιδεατόν τόπον. «Τρέχω» εσήμαινε τότε την σπουδήν δια την δημιουργίαν καλλιτέρου κόσμου, μιάς ποιοτικώς καλλιτέρας ζωής δι’ ημάς και τους προσφιλείς ημών, όπερ και θεμιτόν ως και οιονεί αξιέπαινον. Τώρα το τροχάδην εμφαίνεται ως υποχρεωτικόν και επιβεβλημένον, υπό ποίων άραγε;, δια την συντήρησιν ενός ολονέν απανθρωποτέρου συστήματος.
Φρονώ ότι οι τότε «καλά» ως και οι νυν «τρέχω»αποκρινόμενοι, δηλούν το ίδιον και τ' αυτόν. Πλήν όμως, η χροιά του τροχάδην ένεκα ευχαριστήσεως αντλουμένης εκ της εργασίας ή της επιθυμίας προς επίτευξιν καλλιτέρου αποτελέσματος, διαφοροποιείται σαφώς αυτής του τροχάδην δια την πληρωμήν φόρων, δανείων, συναφειών, ασφαλειών, πάσης φύσεως τελών ως και αφανών ή εμφανών χρηματοδοτήσεων προεκλογικών υποσχετικών παροχών ή, Θεός φυλάξοι, εκκλησιαστικών υποθέσεων.
Εις την χώραν μας γνωρίζομεν ήδη τον τρόπον ζωής των λεγομένων ανεπτυγμένων κρατών, μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόμεθα πλέον, ενστερνιζόμενοι, ως χώρα και ως έθνος την άνισον κατανομήν πλούτου. Επί το απλούστερον, η πλειοψηφία ενασκείται εις το προς την επιβίωσιν και συντήρησιν της τροχάδην, αγωνιζομένη να παραμείνη ως έχει, μη εκπίπτουσα εις το κατώτατον επίπεδον, αυτό των μακροχρονίως ανέργων, των αστέγων, των περιθωριοπημένων.
Εις την χώραν μας γνωρίζομεν ήδη τον τρόπον ζωής των λεγομένων ανεπτυγμένων κρατών, μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόμεθα πλέον, ενστερνιζόμενοι, ως χώρα και ως έθνος την άνισον κατανομήν πλούτου. Επί το απλούστερον, η πλειοψηφία ενασκείται εις το προς την επιβίωσιν και συντήρησιν της τροχάδην, αγωνιζομένη να παραμείνη ως έχει, μη εκπίπτουσα εις το κατώτατον επίπεδον, αυτό των μακροχρονίως ανέργων, των αστέγων, των περιθωριοπημένων.
Η σταδιακή αθέτησις υποσχέσεων περί κράτους προνοίας, μεταβάλλει την ζωήν εις ποδηλατοδρομίαν, η στάσις συνεπάγεται την πτώσιν. Και η πτώσις, άνευ κρατικής μερίμνης, δωρεάν ιατρικής περιθάλψεως, επιδομάτων και συντάξεως, εννοίας, αι οποίαι είχον αποτελέσει την πεμπτουσίαν των αγώνων των προσφάτων γενεών, είναι οδυνηρά και, αναμφιβόλως, μη αναστρέψιμος.
Προς επίρρωσιν τούτου ας ίδωμεν τους προλεταρίους του μαζικού τουρισμού εις την χώραν μας, των λεγομένων «γκρουπ» των φθηνών τουριστικών «πακέτων», αποτελουμένων εκ συμπαθεστάτων ανθρωπαρίων, εμφόρτων εγγενούς θλίψεως και «μιζέριας», εχόντων απωλέσει την ικμάδα της ζωής, καταδικασμένων είς συνεχήν ποδηλατοδρομίαν - ιδανικώς, άνευ πτώσεως. Άνθρωποι άνευ διαθεσίμου ενεργείας αναγκαίας προς ονειροπόλησιν, δημιουργίας, διαμορφώσεως απόψεων, ασκήσεως κριτικής, εν ολίγοις άνευ ενεργείας προς ζωήν.
Η συνοφρυωμένη αντιμετώπισις της ζωής, υποδηλουμένη δια του όρου «τρέχω», σημαίνει ότι ήγγικεν η ώρα και εις την χώραν μας να καταβληθή το τίμημα της εντάξεως εις την αυξημένης αγοραστικής δυνάμεως κοινωνίαν των καταναλωτών, ήτοι η δια της υπεραξίας της εργασίας στήριξις του παραλόγου και κοινωνικώς ανηθίκου πλούτου των ελαχίστων, των πλέον ταλαντούχων «καπάτσων» και «αεριτζήδων». Η παράδοσις μας ως λαού δεν ήτο αρκετή δια την σωτηρίαν μας καθ’ ότι αγνοήσαμεν, αποσκορακιζόμενοι, το σοφόν «εξ Ανατολών το φως» και πλέον υποχρεούμεθα εις την καταβολήν του πολυτιμοτέρου κατεχομένου αγαθού, του χρόνου, εν ολίγοις της ιδίας της ζωής.
Κύκλος. Φαύλος κύκλος. Το αέναον τροχάδην σημαίνει ολιγώτερον διαθέσιμον χρόνον δια την όνειροπόλησιν, τον έρωτα, την μέθην, την συναίσθησιν της ανθρωπίνης υπάρξεως… αλλά περισσοτέραν ωριμότητα δια την αποδοχήν εντάξεως εις σύστημα στοχεύον είς το τροχάδην προς ωφέλειαν ή τέρψιν άλλων, ως η αιχμαλωτισθείσα άρκτος, η ηδονικώς την αλυσίδα της γλύφουσα.
Ενίοτε καταλαμβανόμεθα εκ μιας γλυκείας αισθήσεως απροσδιορίστου αιτιολογίας… ωσάν να ευρίσκωνται εν ισορροπία και αρμονία την ιδίαν ακριβώς χρονικήν στιγμήν, εις επιβεβαίωσιν της πυρρωνείου συλλήψεως περί καιρού, άπαντα τα προς τούτο δεδομένα.
Κύκλος. Φαύλος κύκλος. Το αέναον τροχάδην σημαίνει ολιγώτερον διαθέσιμον χρόνον δια την όνειροπόλησιν, τον έρωτα, την μέθην, την συναίσθησιν της ανθρωπίνης υπάρξεως… αλλά περισσοτέραν ωριμότητα δια την αποδοχήν εντάξεως εις σύστημα στοχεύον είς το τροχάδην προς ωφέλειαν ή τέρψιν άλλων, ως η αιχμαλωτισθείσα άρκτος, η ηδονικώς την αλυσίδα της γλύφουσα.
Ενίοτε καταλαμβανόμεθα εκ μιας γλυκείας αισθήσεως απροσδιορίστου αιτιολογίας… ωσάν να ευρίσκωνται εν ισορροπία και αρμονία την ιδίαν ακριβώς χρονικήν στιγμήν, εις επιβεβαίωσιν της πυρρωνείου συλλήψεως περί καιρού, άπαντα τα προς τούτο δεδομένα.
Τόσον η φυσική, όσον και η ψυχική ημών κατάστασις, αι εκ του φυσικού και ανθρωπίνου περιβάλλοντος επιδράσεις, συνηγορούν συλλήβδην, παραδόξως ως και απροβλέπτως αρμονικώς, εις αγαστήν συνεργασίαν με απόρροιαν την επίτευξιν των αναγκαίων λεπτών ισορροπιών μεταξύ δυσνοήτων και ετεροκλήτων δεδομένων, συνήθως ασυμβάτων, τα οποία εμφανίζονται πλέον ασφαλώς ως αρμονικά άνευ ουδεμίας περαιτέρω ημετέρας προσπαθείας.
Ίσως τούτο να οφείλεται εις την έντονον επιθυμίαν βιώσεως ώστε να εξισορροπηθή μια άρνητικώς βιωθείσα κατάστασις, η δε ταύτη επιθυμία να λειτουργή την δεδομένην στιγμήν ως σωτήριος αυθυποβολή, ίσως δε ως είς διορθωτικός μηχανισμός εν είδει προνοίας να παρεμβαίνη επί σκοπώ αποζημιώσεως, ίσως τούτο να είναι το ευεργετικόν αποτέλεσμα μιας μοναχικής, ενδοσκοπικής περιόδου αποσκοπούσης ενδομύχως εις την μεθ’ εαυτού συμφιλίωσιν και απορρέουσης εις την άνευ όρων αποδοχήν αυτού, δια να χρησιμοποιήσομεν τας εξ Ανατολών επιδράσεις, η ανωτέρω αίσθησις να αποτελή την ασυνείδητον επιστράτευσιν του συνόλου των προσωπικών αποθεμάτων θετικής ενεργείας, η οποία αποδεσμευμένη, διαρρηγνύει τα επιβληθέντα όρια.
Εν πάση περιπτώσει, ό,τι συμβαίνει, καλώς συμβαίνει. Θα ήτο δε ευχής έργον αν συνέβαινε συχνότερον, ή αν η δυνατότης προκλήσεως ταύτης ευφορίας ήτο διαθέσιμος κατά το δοκούν - δηλαδή καθημερινώς…
Κατά δε τας ολίγας και σπανίας ταύτας περιπτώσεις, ουδέν καλλίτερον πέραν της εσωτερικής αναγνωρίσεως του συμβάντος ως και της κοινωνίας αυτού εις τους συναθρώπους ευχόμενοι η αισιόδοξος ταύτη πνοή να αγγίξη σύμπαντας τους ανθρώπους….
Καλήν σας ημέραν, Κύριε Μάρκελε Προυστ… Η ιδική σας προσπάθεια ανερεύσεως του απωλεσθέντος χρόνου ετελεσφόρησεν. Ας ευχηθώμεν το ίδιον δι’ ημάς…
Εν πάση περιπτώσει, ό,τι συμβαίνει, καλώς συμβαίνει. Θα ήτο δε ευχής έργον αν συνέβαινε συχνότερον, ή αν η δυνατότης προκλήσεως ταύτης ευφορίας ήτο διαθέσιμος κατά το δοκούν - δηλαδή καθημερινώς…
Κατά δε τας ολίγας και σπανίας ταύτας περιπτώσεις, ουδέν καλλίτερον πέραν της εσωτερικής αναγνωρίσεως του συμβάντος ως και της κοινωνίας αυτού εις τους συναθρώπους ευχόμενοι η αισιόδοξος ταύτη πνοή να αγγίξη σύμπαντας τους ανθρώπους….
Καλήν σας ημέραν, Κύριε Μάρκελε Προυστ… Η ιδική σας προσπάθεια ανερεύσεως του απωλεσθέντος χρόνου ετελεσφόρησεν. Ας ευχηθώμεν το ίδιον δι’ ημάς…
